Ασήμαντος κάλυκας
μικροσκοπικά πέταλα νυχτολούλουδου
που με πόσο πάθος την ευωδιά τους
σκορπίζουν ένα γύρω
στο πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας
μέχρι και στου καμπουριασμένου
γεράκου τα ρουθούνια που
στηριγμένος στο μπαστούνι του
ξάφνου σταματά τον πρωινό
περίπατο κι ενάντια στη κύρτωση
με κόπο αναντρανίζει
τα φρύδια του υψώνει
και οσφραίνεται τα νιάτα του
σαν χθες που το απόγευμα χαθήκαν
κάπου εκεί σιμά σε τούτη τη γωνιά
η την απέναντι μοναχικό δάκρυ
κυλά στου νυχτολούλουδου
τη διάφανη λευκότη που λέει—

κι εγώ δακρύζω που γοργά η νύχτα πέρασε.