Ορεύεις σαν μυστικιστής
κάτω απ’ το αστρικό ντισκοφώς,
στροβιλισμένος από μια μουσική
που δεν αγγίζει καθόλου το πάτωμα,
αφουγκράζεσαι κάθε νότα
σαν κυρτωμένη λεπτομέρεια,
κάθε νότα κυματίζει αργά
μες στη στροφή σου.
Κι όσο εσύ προσπαθείς
να εισπνεύσεις ό,τι νιώθεις,
να θυμηθείς το ανθεκτικό
υλικό που είσαι φτιαγμένος,
αυτοί κάθονται ακίνητοι
εραστές της ζωής μπροστά σου,
με μάτια καρφωμένα
στο τραχύ γύρισμα σου,
κι όταν εσύ τους κοιτάς αγριωπά,
κι ο κόσμος λαμπυρίζει
απ’ τους χρυσοπράσινους
κόκκους των ματιών σου,
αυτοί σπάνε στα δυο το κεφάλι τους
και σηκώνουν τα τούβλα του μυαλού τους,
χτίζουν τοίχους διαίρεσης προβάλλοντας
τη μορφή της καταστροφής σου.
Μέχρι να σε πετάξουν πιο χαμηλά,
πίσω απ'το διπλό σκοτάδι,
πίσω κι απ’ τη σκιά σου,
αφανής και ήσυχα καθισμένος,
στη καρέκλα της γωνίας
είσαι ακόμα ο τιμωρημένος.