Γελούσαν τα τριαντάφυλλα, οι ανθοί μοσχοβολούσαν
Και σε πουλιού πουρπούλισμα μόνον εσειούντο οι κλάδοι,
Και η αντηλιάδες στης δροσιάς τις στάλαις εγλιστρούσαν
κι από διαμάντι ολόσπαρτο μου εφάνη ένα λιβάδι.
Τρεμουλιαχτές στα μάτια μου επαίζανε η αχτίδες
παρέκει εμουρμουρόκλαιγε μια βρύση στο πλευρό μου,
εδώ πως σε είδα μοναχή, πως μοναχόν με είδες
μου εφάνη εις τ’ όνειρό μου.

Λες και αγγελούδας ευμορφιά να σου έδινε η χλωμάδα
τα μάτια σου αναγάλιαζαν στη λάμψη και στη χάρη
σα στονερό το καθαρό του ήλιου η αντιλιάδα
και απ’ τα μαλλιά Σου επέρναγε το βάλσαμο να πάρει
χαρούμενο, ανεμπόδιστο της μοναξιάς τ’ αέρι
και σα να μη μ’ εγνώριζες και σα στο λογισμό μου
ποτέ να μην επέρασες, ποτέ δε σε είχα φέρει
μου εφάνη εις τ’ όνειρό μου.

Ψιλό έπεφτε στους κόρφους σου το φόρεμα σαν πάχνη
που έβλεπε και δεν έβλεπε τα στηθια σου το μάτι
σα στον καθρέπτη τη θωριά όπου σκεπάζει η άχνη
με αγγέλου αέρα το κορμί το ολόλαμπρό σου επάτη
και σαν να σε ξεγέλαγε με χίλια δυο η μοίρα
ολόχαρη, ξεπέταχτη σε είδα στο λογισμό μου.
Κόρη, ας μην είναι πλάνη μου αυτή η χαρά που επήρα
για σένα στ’ όνειρό μου.

Και γύρω σαν να εγύρευες ανθό της αρεσκιάς Σου
στα χαμολούλουδα έσκυφτες και η πεταλούδες φεύγαν
και εγώ με κλόνο της μυρτιάς εσίμωσα κοντά Σου
μ’ είδες γλαρά, δεν λάλησες, αλλ’ η ματιές σου ελέγαν
πως ήθελε το χέρι σου τον κλόνο μου να πάρει.
Μου έδωκες το χαμόγελο, σου έδωκα τον ανθό μου
τον πήρες με κυπαρισσιού τον έσμιξες κλοναρι
μου εφάνη εις τ’ όνειρό μου.

Εξύπνησα και στ’ όνειρο πλανιέται ο λογισμός μου
τον κόσμο, κόρη, θα δηλεί το στολιστό λιβάδι
το θαμποβόλημα εξηγεί την πλάνη αυτή του κόσμου
κι αγνώριστος που σου έδωκα εγώ το μυρτοκλάδι,
σημαίνει, για τον έρωτα πως μια ζωή δε φθάνει.
Με το κυπαρισσόκλονο που έσμιξες τον ανθό μου
Δηλεί πως θα αγαπά η ψυχή και όταν κανείς πεθάνει
- Αυτό είναι τ’ όνειρό μου.