Ξέρω πως τα bit τρέχουν σιωπηλά
στις υπερλεωφόρους της πληροφορίας.
Θεωρία πεδίου ηλεκτρομαγνητικού
έχω διδαχθεί επαρκώς,
κυκλώματα ξέρω αρκετά
καθώς και ικανά στοιχεία ηλεκτρονικής
έτσι ώστε να μη με τρομάζει
της επιστήμης των Τηλεπικοινωνιών
ο υπέρλαμπρος αστερόης ουρανός.

Γνωρίζω λοιπόν ότι τα bit άηχα είναι.
Οι ήχοι είναι από πράγματα πολύ πεζότερα,
κινητηράκια δηλαδή κι ανεμιστήρες
ίσως κι ελαττωματικά τροφοδοτικά,
πράγματα ζωτικά μεν για την απαγωγή
της ανεπιθύμητης θερμότητας
και την κυκλοφορία των ηλεκτρονίων,
όχι όμως καθ’ εαυτά ουσίες ζωσες
και προορισμένες για οργάνωση ανώτερη,
όπως οι μνήμες, οι επεξεργαστές,
οι διαμορφωτές, οι αποδιαμορφωτές,
οι κωδικοποιητές κι οι αποκωδικοποιητές.

Όμως εμένα μ’ αρέσει να νομίζω
πως και η σκέψη θόρυβο μπορεί να προκαλεί
και πάταγο καμιά φορά να κάνει.
Έτσι, αφήνομαι στον ήχο
του υπολογιστή μου ή του modem,
στο βουητό του δέκτη ή του πομπού
και λέω μέσα μου:
"Νάτες οι σκέψεις που αναμεταξύ τους ομιλούν
τρέχοντας πέρα-δώθε και ξεσαλώνουν...".

Μα με τρομάζει όταν ξαφνικά
μένουν ξεκρέμαστα όλα στον αέρα,
μετέωρα με το θανατηφόρο άνοιγμα
κάποιου βάρβαρου διακόπτη.
και μετά απορώ:
Τι γίναν όλα αυτά τα bit,
πού πήγαν, πού χάθηκαν
καθώς καμαρωτά οδεύαν
ως παρελαύνουσες μαθήτριες
προς ένα εκτυπωτή, ένα δίσκο, ή μια οθόνη,
πριν καταφέρουν να γίνουν γράμμα,
εικόνα,
ήχος,
περιοχή συγκεκριμένης μαγνήτισης
ή φως;