Κίτρινα βράχια και τειχιά κ’ ερειπωμένες πύλες,
παλάτια που εγκρεμίστηκαν... Μες στον τεφρόν αγέρα
καμπάνες αλαλάζουνε, μπουρνούζια κυματίζουν,
και στο πλατύ λιθόστρωτο τα βήματα αντηχούνε
εκείνων που εποντίστηκαν στην άβυσσο του χρόνου.

Κυλάει, κυλάει ο ποταμός ο Τάγος τα νερά του
κ’ η πόλη καθρεφτίζεται, στην πάχνη κυματίζει.
Τάχα είναι; Τάχα ήτανε; Κ’ εσύ ανασαίνεις τάχα;
Όλα θολό είναι σκηνικό που το φυσάς και σβήνει
όλα είναι απάτη κι όνειρο, ένα τίποτα, μια τέφρα.

Και μόνο η σκιά γαντζώθηκε του απόκοσμου ζωγράφου
στην πόλη και στους ώμους σου και ζει και βασιλεύει
τι ο βράχος κάστρο εγίνηκε για να τον κλείσει ακέριον
στα τείχη που ακατάβλητα φρουρούν την αιωνιότη.