Έτυχε να βρεθώ
στη μέση ενός κόσμου που ξέπλενε
τις παλιές αμαρτίες με καινούργιες.
Χαμόγελο δε χάραζε στα πρόσωπά τους
είχανε λέει πένθος για τα χρόνια
που έφευγαν και που γυρνούσαν.
Έμοιαζε η μόνη τους χαρά να ήτανε η θλίψη
η κορυφή κάθε υπερηφάνειας τους
το πανάρχαιο αδιαφιλονίκητο Πένθος.
Πήρα ένα σφουγγάρι
το βούτηξα σ’ ένα κουβά με σαπουνόνερο
κι έτριβα κάθε μουτζούρα που ξεπρόβαλε.
Με έκπληξη ψάχνοντας για την ολόλευκη μπογιά
μοναχά μαύρη στους τοίχους ανακάλυψα.