Άλλαξαν τα πράγματα πια, όλα είναι αλλιώς
έπαψα να σε θυμάμαι, πέρασε καιρός.
Διάλεξες το δρόμο σου, έμαθα πια μόνος μου
και έχω συνηθίσει λίγο και στην μοναξιά.

Κάθε μέρα που `ρχεται η στιγμή, πάλι η σκέψη μου εκεί
κι η στιγμή αυτή θα διαγραφεί, όταν πάψει η ζωή
η ζωή μου χτίσαμε μαζί και ας μην με εκτίμησες εσύ πολύ.

Γιατί το μετανιώνεις τώρα πες,
που ήξερες πως άνοιγες πληγές
κάθε φορά που έλεγες δε θες,
εσύ και ας με πλήγωνες.
Δε σ’ ένοιαζε τι πέρναγα και ας με έβλεπες
στις στενοχώριες μου δεν ήσουνα εκεί
που πόναγε η καρδιά μου, δεν την λυπόσουνα
πώς θέλεις να το κάνει αυτή.

Τώρα πέρασε πολύς καιρός, άλλαξα πια δυστυχώς
όλα είναι διαφορετικά και ζωής μαθήματα
δεν πειράζει ξέχασε τα πια και κοίτα να θυμάσαι τα καλά.

Γιατί το μετανιώνεις τώρα πες,
που ήξερες πως άνοιγες πληγές
κάθε φορά που έλεγες δε θες,
εσύ και ας με πλήγωνες.
Δε σ’ ένοιαζε τι πέρναγα και ας με έβλεπες
στις στενοχώριες μου δεν ήσουνα εκεί
που πόναγε η καρδιά μου, δεν την λυπόσουνα
πώς θέλεις να το κάνει αυτή.