Στο μοναστήρι του Τσαούς μ’ ένα χρυσό μπαλόνι
βυζαντινή μου αρχόντισσα, απόμακρη και μόνη.
Ο δωδεκάθεος Όλυμπος γαλάζιος και μαβής
σου στέλνει την καληνυχτιά σαν πας να κοιμηθείς.

Ώρα δωδεκάτη και ούτε ένα σινιάλο
θα σου τραγουδήσω κι απόψε δίχως να `μαι.
Τίποτα δεν έχω να χάσω ή να κερδίσω
μόνο αν θα πεθάνω για χάρη σου θα ζήσω.

Ωραία μου κοιμωμένη γονυπετής παρακαλώ
ένα απ’ τα χίλια πρόσωπα σου ας δω και ας μαρμαρωθώ.
Πολιορκητής δεν είμαι εγώ να πολεμώ για νίκη
είμαι τραγουδιστής φτωχός γλυκιά μου Σαλονίκη.

Ώρα δωδεκάτη και ούτε ένα σινιάλο
θα σου τραγουδήσω κι απόψε δίχως να `μαι.
Τίποτα δεν έχω να χάσω ή να κερδίσω
μόνο αν θα πεθάνω για χάρη σου θα ζήσω.

Ψάχνω το σχήμα της αγάπης να σου το ζωγραφίσω,
ψάχνω το άσμα των ασμάτων να σου το τραγουδήσω.
Στη γη τη μακεδόνισσα τους φόβους να ξορκίσω
για να βρω το κουράγιο μου κι απ’ το μηδέν ν’ αρχίσω.