Πάνω που `χα βρει μια φορά μια σειρά φτου να πάρει
ήρθες και ξανάρχισε το παλιό μας τροπάρι.
Μύρισε μπαρούτι, μύρισε θειάφι,
τόση ψυχανάλυση μου πήγε στράφι.

Πάνω που `χα βρει το ρυθμό, το ρυθμό να πατήσω
βρέθηκες εσύ, πάλι εσύ και με τράβηξες πίσω.
Με τη μηχανή του χρόνου σου πήρα το τρενάκι του τρόμου σου
και κατέβηκα στο πηγάδι, στων ματιών σου το σκοτάδι.

Πάνω που είπα βγήκα, ξανά έπεσα στην τρύπα.

Να `ταν αυτός ο κόσμος αλλιώς να `μασταν και εμείς δυο άλλοι,
να μπορούσε στο φως ο δρόμος αυτός άπλα να μας βγάλει.
Μα όσο και να πατάς τα κουμπιά η ζωή δεν αλλάζει κανάλι
πεθαμένα φιλιά, επεισόδια παλιά η οθόνη προβάλει.

Πέτρες μου πετάς κι όμως σπας το δικό σου καθρέφτη
μείνε εσύ βασίλισσα λοιπόν σ’ ένα πύργο που πέφτει.
Πέφτει και μαζί του θα μας πάρει
στο βυθού, στο βυθού το φεγγάρι.

Και δε θα την βγάλεις λάδι στο μικρό σου σπίτι στο λιβάδι
τέλος η βοήθεια, τώρα κοίτα την αλήθεια.

Να `ταν αυτός ο κόσμος αλλιώς να `μασταν και εμείς δυο άλλοι,
να μπορούσε στο φως ο δρόμος αυτός άπλα να μας βγάλει.
Μα όσο και να πατάς τα κουμπιά η ζωή δεν αλλάζει κανάλι
πεθαμένα φιλιά, επεισόδια παλιά η οθόνη προβάλει.

Να `ταν αυτός ο κόσμος αλλιώς.