Μια ομίχλη σάπια αιωρείται
στις δυτικές τις συνοικίες,
παλιές αντένες σκουριασμένες
και γκρίζες πολυκατοικίες.

Νεκροταφεία αυτοκινήτων
κι ο ουρανός όλο χλομιάζει
και στέλνει SOS απελπισίας
σε μια πόλη που του μοιάζει.

Αχ, Σαλονίκη ότι μισήσαμε
είναι πολύ αργά να το αλλάξουμε.
Αχ, Σαλονίκη ότι αγαπήσαμε
είναι πολύ νωρίς να το ξεχάσουμε.

Αιώνες εικοστρείς να στέκεις
για τους φυγάδες αγκαλιά ανοιγμένη
και μέσα σου όλοι να χωράνε
μάνα, γυναίκα, φίλη κι ερωμένη.

Στης ιστορίας τις γάζες τυλιγμένη
με λιγοστά ρινίσματα από φως
σκυφτή μέσα στου χρόνου το σφαγείο
σαν ένας νέος βιβλικός Αυδαίος.

Κι αν τώρα είναι εκδίκηση φοβάμαι
των ημερών που έχουνε πια χαθεί,
είναι που η απουσία τους σταλάζει
εντός μου πόνο, πίκρα και χολή.