Ο φόβος και η μοναξιά
του μετανάστη το ψωμί
κι η περιπλάνηση ένας μπόγος
στο κουρασμένο του κορμί.

Με τη σοφία του γραμμένη
στων παπουτσιών τις τρύπιες σόλες
και οι χαρές του να μετριούνται
στα δάχτυλα του όλες κι όλες.

Κι έμπορας της δικής του σάρκας
σε πόλεις ξένες τριγυρίζει
και σαν την άδικη κατάρα
τ’ άδεια του χέρια της δανείζει.

Στην τρικυμία του μυαλού του
και στου αιώνα του τη δίνη
γονατιστός να ζητιανεύει
ότι του αρνιέται η δικαιοσύνη.

Όμως της ζητιανιάς το δίκιο
ελεημοσύνη του μυρίζει
του κλέβει ότι του ανήκει
και μ’ αποφάγια τον ταΐζει.

Κι έμπορας της δικής του σάρκας
σε πόλεις ξένες τριγυρίζει
και σαν την άδικη κατάρα
τ’ άδεια του χέρια της δανείζει.

Όλη η ζωή του να αδειάζει
σαν από φλέβες ανοιγμένες
κι οι τσέπες μίσος να γεμίζουν
απ’ τις γροθιές του τις σφιγμένες.

Όμως καλύτερα να ελπίζει
απ’ το να νοσταλγεί ταιριάζει
όσο είσαι ξένος θα `σαι μόνος
η ξενιτιά θα του φωνάζει.

Κι έμπορας της δικής του σάρκας
σε πόλεις ξένες θα γυρίζει
και σαν την άδικη κατάρα
τ’ άδεια του χέρια θα δανείζει.