Υγρό, μικρούλι, πράσινο, πράσινο και σκοτεινό
και όλα μοιάζουν να δουλεύουνε στην πένα.
Εκεί με ρίξανε ένα, ένα γκρίζο δειλινό
και από τότε όλα σταμάτησαν για μένα.

Στον τόπο μου δεν εύρισκα δουλειά
εδώ με θέλουνε και με καλοπληρώνουν.
Το ξέρουν όσοι φτιάχνουνε κλουβιά
τα κάγκελα πως πρέπει να χρυσώνουν.

Με τον καιρό αρχίζει να σ’ αρέσει
παντρεύεσαι, κάνεις και δυο παιδιά.
Μα πάντα σου θα βρίσκεσαι στη μέση
στα δυο κομμένα το μυαλό και η καρδιά.

Τώρα, σαν έρχοντ’ από κάτω νέοι
τους υποδέχεσαι μ’ ένα χαμόγελο πανούργο.
Τόσο άμαθοι, πρωτόπειροι κι ωραίοι
καλώς ορίσατε, παιδιά, στο Λουξεμβούργο.