Μέσ’ στη νύχτα περπατάω, στα χαμένα πάω,
ψάχνω, αγάπη μου γλυκιά, στα λημέρια τα παλιά,
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο,
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο.

Μόνος, μέσ’ στα σκοτεινά
παίρνω στράτες και στενά
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο,
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο.

Μέσ’ στη νύχτα περπατάω και παραμιλάω,
τί σου έχω κάνει, τί, ποιο να είναι το γιατί
κι έφυγες, γλυκιά μου, απ’ την αγκαλιά μου,
κι έφυγες, γλυκιά μου, απ’ την αγκαλιά μου.

Μόνος, μέσ’ στα σκοτεινά
παίρνω στράτες και στενά
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο,
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο.

Μέσ’ στη νύχτα περπατάω και παντού ρωτάω,
μήπως σ’ είδαν πουθενά, να σ’ αντάμωνα ξανά,
να σε πάρω πίσω πριν να ξεψυχήσω,
να σε πάρω πίσω πριν να ξεψυχήσω.

Μόνος, μέσ’ στα σκοτεινά
παίρνω στράτες και στενά
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο,
μήπως σ’ ανταμώσω που πονάω τόσο.