Στ’ ακρογιάλια σου ακουμπάω
μια ψυχή που την πονάω,
όλο θες κι όλο γυρνάω, μάτια μου,
λες πως είσαι κερδισμένη
μα για μένανε πιο ξένη
σε φιλάω κι αργοπεθαίνεις, μάτια μου.

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα,
τα δωμάτια τα νοικιασμένα
τής ζωής μας όνειρα κλεισμένα, μάτια μου,
όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα,
όλα απ’ την αρχή ήταν μοιρασμένα,
μια γιορτή για μένα και για σένα, μάτια μου.

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα,
όλα απ’ την αρχή ήταν μοιρασμένα,
μια γιορτή για μένα και για σένα, μάτια μου.

Μάς ποδοπατάνε τα μπαλκόνια,
καλοκουρδισμένα αηδόνια,
τής χαράς μας κλέβουνε τα χρόνια, μάτια μου,
ύστερα ανάβουνε τα φώτα,
πέφτουνε οι τίτλοι σαν και πρώτα,
τίποτα δεν είδες κι είναι ζόρικα, μάτια μου.

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα,
τα δωμάτια τα νοικιασμένα
τής ζωής μας όνειρα κλεισμένα, μάτια μου,
όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα,
όλα απ’ την αρχή ήταν μοιρασμένα,
μια γιορτή για μένα και για σένα, μάτια μου.

Όλα είναι δικά μας κι όλα ξένα,
όλα απ’ την αρχή ήταν μοιρασμένα,
μια γιορτή για μένα και για σένα, μάτια μου.