Από της λύπης τα παλάτια όταν βγούνε
οι πιο ωραίες μας στιγμές, μου φέρνουν κλάμμα
κι αυτά που ζήσαμε και δε θ’ αναστηθούνε,
τώρα που σβήνει η ελπίδα για ένα θαύμα.

Πότε θα `ρθείς,
οι ελπίδες γίναν όνειρα που σβήσανε και πάνε,
πότε θα `ρθείς,
τα μάτια μου κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε.

Πότε θα `ρθείς, πότε θα `ρθείς, πότε θα `ρθείς.

Η κάθε νύχτα μου ατέλειωτα μεγάλη
και βασιλεύει στην καρδιά πέρα ως πέρα,
μέσ’ στην οθόνη του μυαλού εσύ προβάλλεις,
είσαι παντού και σ’ ανασαίνω κάθε μέρα.

Πότε θα `ρθείς,
οι ελπίδες γίναν όνειρα που σβήσανε και πάνε,
πότε θα `ρθείς,
τα μάτια μου κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε.

Πότε θα `ρθείς, πότε θα `ρθείς, πότε θα `ρθείς.