Στου Αύγουστου ένα βασίλεμμα,
θα φύγεις, μου πες, ήρθε η ώρα,
φτηνό το ταπεινό μου φίλεμμα,
δε σε χορταίνει τώρα.

Τώρα ξανά ηλιοβασίλεμμα,
την πόρτα μου, δειλά, χτυπάς,
του γυρισμού ζητάς το φίλημα,
αν θα σ ανοίξω με ρωτάς

Τα σφάλματα, καρδούλα μου,
για τους ανθρώπους είναι,
όμως μην κουραστείς, ψυχούλα μου,
κι άνθρωπος πάντα μείνε.

Μη σε πονάει που πόνεσα,
άνθρωπος είμαι και συγχώρεσα,
τα σφάλματα, καρδούλα μου,
για τους ανθρώπους είναι.

Παρέα με τον ήλιο γύρισες,
σάς κρύψανε πέρα τα όρη,
κρίμα, είπες, όση ρύφηξες,
φτώχεια πικρη και ξεροβόρι.

Μα τα όνειρα σ’ απάτησαν,
σου κλέψαν το ανθό,
με τα μάτια σου που δάκρυσαν
ρωτάς "μπορώ να ξαναρθώ".

Και τα όνειρα, αγάπη μου,
για τους ανθρώπους είναι,
όμως μην κυραστείς, ματάκια μου,
κι ονειροπόλος πάντα μείνε.

Μη σε πονάει που πόνεσα,
άνθρωπος είμαι και συγχώρεσα,
τα όνειρα, αγάπη μου,
για τους ανθρώπους είναι.