Φταίει τού πατέρα σου ο πατέρας
που νόμιζε όλα τα κατείχε,
φταίει τής μητέρας σου η μητέρα
που εφοπλιστή άνδρα δεν είχε,
φταίει το τρολεϋ στη στάση
που, ανάθεμά το, αργεί να φτάσει
και στη δουλειά αργοπορημένος,
χωρίς ανάσα ο καημένος.

Κι εσύ ρωτάς τι να `ναι, τι
αυτό που φταίει στη ζωή.

Φταίει το μωρό που δίπλα κλαίει
και η νοικοκυρά που λέει,
το νοίκι πρέπει να σ’ αυξήσει
και κοσμική ζωή να ζήσει,
φταίει το ένα και το άλλο
και το μικρό και το μεγάλο,
φταίει το σύννεφο που βρέχει
και το ταβάνι σου που τρέχει.

Κι εσύ ρωτάς τι να `ναι, τι
αυτό που φταίει στη ζωή.