Γράφω κι απόψε κάτι από σένα,
ότι περίσσεψε σου δίνω, ότι αξίζεις.
Λίγο μελάνι σε κάποιες λέξεις
σού αφήνω, να μη με βρίσκεις.

Ξόρκια τραγούδια μου και σώματα δεμένα,
λόγια θα ορίσουνε πώς δύο γίνονται ένα.
Σαν επιστρέψεις, πάλι να κλέψεις,
κάτι από μένα, μα κάτι δικό σου.

Ότι χωρίζει, πάντα ορίζει
ότι του μοιάζει για αγαπημένο.

Χωρώ και μπαίνω στο μυαλό με τον αέρα μια φωτιά
σταλιές νερό ψάχνω και βρίσκω μια ψυχή μ’ αυτό το φως
γυαλάδα μάτια μαύρο, μπλε.
Κρατώ στα χέρια μια καρδιά και μια σκιά
που ξαπλωτή στο προσκεφάλι κλαίει τις νύχτες δυνατά.

Από τη φτέρνα στα μαλλιά
ράβω για να `χω συντροφιά μία σκιά,
μη φαίνεται που σκοτεινά
όλο σ’ εμένα θα γυρνά τα πρωινά.

Νύχτα υποτάσσω το μυαλό να μένει σώμα
και μια ψυχή να πεθυμά άλλη ζωή
με τη σκιά να ενωθεί σ’ άλλο κορμί.

Ότι χωρίζει, πάντα ορίζει
ότι του μοιάζει για αγαπημένο.