μοιάζουμε μ’ αυτό το ψέμα δεν ταιριάζουμε
παλεύουμε κι ας μη βγάζει πουθενά
μοιάζουμε σε κόντρα μ’ άλλους δεν αλλάζουμε
πιστεύουμε στο μυαλό και στην καρδιά

πληρώνω πάντα μόνο εγώ τις επιλογές μου
κι είναι λίγο ασυμβίβαστες μα είναι δικές μου
γράφω τους στίχους μου και λέω τι νιώθει η ψυχή μου
μουσική μου η ζωή μου είναι η επανάσταση μου

αν τα φτερά σου είναι μικρά ξεχνά μεγάλα ταξίδια
όλα γύρω μας αλλάζουνε μα παραμένεις πάλι στα ίδια
ευθύνες ρίχνω μόνο στον εαυτό μου
γι αυτό και τώρα σου εξηγώ τον απώτερο σκοπό μου

μοιάζουμε μ’ αυτό το ψέμα δεν ταιριάζουμε
παλεύουμε κι ας μη βγάζει πουθενά
μοιάζουμε σε κόντρα μ’ άλλους δεν αλλάζουμε
πιστεύουμε στο μυαλό και στην καρδιά

σου λέω δε συγκρίνομαι, υποκρίνομαι και μ’ όλους ένα γίνομαι
παρ όλα αυτά όμως αν δε με ξέρεις δύσκολα ανοίγομαι
ποτέ μου δεν μπερδεύομαι σέβομαι και ανοίγομαι
μόνο αυτούς τους λίγους που εμπιστεύομαι

θέλω εγώ ο κόσμος να μ’ αγκαλιάζει και τους εχθρούς μου να τους τρομάζει
κάτι φωνάζει και συναρπάζει θέλετε ΒΟ που με όλους θα βάζει
έχω και φίλους. όχι πολλούς και δεν τους γουστάρω τους πολιτικούς
όπως και τους σκληροπυρηνικούς υπάρχει πρόβλημα στους ειδικούς,
τρόπος πολλούς που έχει μάθει ο δρόμος, είναι ντροπή να μου λες είμαι μόνος
είναι ο χρόνος περιορισμένος είσαι ελεύθερος φυλακισμένος

έχω αγάπη κα ναι με στηρίζει μόνο το χρήμα δε με αγγίζει
έχω ιδέες και θέλω τη γνώμη σου μιλά ελεύθερα κλείσαν η γνώμη σου
δεν καταλαβαίνω τίποτα απόλυτος γίνομαι ένα με το πλήθος
θέλω την αγάπη όλου του κόσμου κι ένα μικρόφωνο πάλι δώσ’ μου
φυγάς ο χρόνος, δολοφόνος, μα εγώ μένω εδώ στο παγωμενο πάτωμα το αυτοκαταστροφικό