Μπροστά στο σπίτι σου σταμάτησα χτες βράδυ,
με το μυαλό μου ξαναπήγα λίγο πίσω,
και όπως έψαχνα να βρω ένα σημάδι,
άνοιξε η πόρτα πριν προλάβω να χτυπήσω.

Νόμιζα άνοιξες την πόρτα σου να μπω,
μα εσύ την άνοιξες που έφευγε ο άλλος,
ήθελα τόσο να φωνάξω σ’ αγαπώ,
και δεν το βρήκε η καρδιά μου αυτό το θάρρος.

Δε θα σου ζήταγα να πάρεις την ευθύνη,
για τόσα χρόνια μου που πήγανε χαμένα,
μα όταν άρχισε η πόρτα σου να κλείνει,
τότε κατάλαβα πως έκλεισε για μένα.