Πάλι ψάχνουμε τι φταίει, που η αγάπη μας δε λέει.
Κι η ζωή μας δεν αλλάζει, απ’ τη μπόρα στο χαλάζι.
Όταν λες τη μέρα νύχτα και το γέλιο βλέπω πίκρα.
Πάλι φτάσαμε στο τέρμα, μα εγώ στο είπα.

Δε μιλάμε ίδια γλώσσα, κι ούτε επικοινωνούμε.
Έχουμε περάσει τόσα και σαν ξένοι ακόμα ζούμε.
Δε μιλάμε ίδια γλώσσα, τζάμπα χάνουμε τον χρόνο.
Και να ζήσουμε άλλα τόσα, θα πονάς θα μετανιώνω.

Πάλι φτάσαμε στο τέρμα, πάλι στα συνηθισμένα.
Άσπρη μέρα δε χαράζει και το πλοίο μας βουλιάζει.
Όταν λες τη μέρα νύχτα και το γέλιο βλέπω πίκρα.
Πάλι φτάσαμε στο τέρμα, μα εγώ στο είπα.

Δε μιλάμε ίδια γλώσσα, κι ούτε επικοινωνούμε.
Έχουμε περάσει τόσα και σαν ξένοι ακόμα ζούμε.
Δε μιλάμε ίδια γλώσσα, τζάμπα χάνουμε τον χρόνο.
Και να ζήσουμε άλλα τόσα, θα πονάς θα μετανιώνω.

Δε μιλάμε ίδια γλώσσα, κι ούτε επικοινωνούμε.
Έχουμε περάσει τόσα και σαν ξένοι ακόμα ζούμε.
Δε μιλάμε ίδια γλώσσα, τζάμπα χάνουμε τον χρόνο.
Και να ζήσουμε άλλα τόσα, θα πονάς θα μετανιώνω.

Κι ούτε επικοινωνούμε.
Έχουμε περάσει τόσα και σαν ξένοι ακόμα ζούμε.
Δε μιλάμε ίδια γλώσσα, τζάμπα χάνουμε τον χρόνο.
Και να ζήσουμε άλλα τόσα, θα πονάς θα μετανιώνω.

Κι ούτε επικοινωνούμε.
Έχουμε περάσει τόσα και σαν ξένοι ακόμα ζούμε.