Ο έρωτας στην Αμοργό λένε φοράει μαύρα
γιατί του πήρε τη χαρά της θάλασσας η αύρα
σαν όπως μού `παν οι παλιοί των καφενείων γέροι
ένα καΐκι αγάπησε της θάλασσας τ’ αγέρι

Κι’ έτσι όπως φύσηξε βοριάς στην πρύμνη και στην πλώρη
άνδρα που πήρε ο βυθός τον κλαίει ακόμα η κόρη

Ο έρωτας έτσι κι’ αλλιώς θέλει πόνο και δάκρυ
γιατί αυτός που πόνεσε θα βρει στο τέλος άκρη
κι’ απ’ ότι άκουσα κι’ εγώ κι’ έχουν ακούσει κι’ άλλοι
όποιος φοβάται στα βαθιά πονάει και στ’ ακρογιάλι

Γιατί χαρά πού `χει χαρά και πόνος πού `χει πόνο
τον μοναχό τον άνθρωπο δεν τον αφήνουν μόνο