Στο μαξιλάρι μου επάνω,
έχουνε στάξει δάκρυα σωρό
έχει χυθεί, ιδρώτας κι αίμα
για να δω όνειρο καλό.

Μα πάντα βλέπω το ίδιο το κακό
να γίνεσαι μια θάλασσα, κι εγώ
να μην μπορώ στα χέρια να σε κλείσω
από παντού ν'αδειάζεις μες στον ύπνο.

Στο μαξιλάρι μου επάνω,
έχει απλώσει η ανάσα σου η χρυσή
σα κέντημα που όλο ξηλώνω
μα όμως το φτιάχνει πάντα η αυγή.

Και πάντα βλέπω το ίδιο το κακό,
να γίνεσαι μια θάλασσα, κι εγώ
να μην μπορώ στα χέρια να σε κλείσω
από παντού ν'αδειάζεις μες στον ύπνο.

Στο μαξιλάρι μου επάνω,
μου `μεινε ενθύμιο η ανάσα σου
κι όποτε πέφτω να πλαγιάσω
γεμίζει αγκάθια το κρεβάτι μου.