Κάρβουνα πατώ αναμμένα
κι ειν'τα χέρια μου κομμένα.
Μα όμως μάγκα το τιμόνι
δεν ισιώνει αν δε στραβώσει.

Η ζωή θέλει θυσία, τέχνη, δεξιοτεχνία
θέλει μάτια που αγκαλιάζουν
χέρια που μιλούν σαν πιάνουν.

Η ανάσα μου τσιμέντο,
μα η καρδιά χώμα βρεγμένο.
Δεν την νοιάζει αν θα ματώσει
και στα σύρματα απλώνει.

Στη ζωή όσο πονέσεις, άλλο τόσο θα πιστέψεις
πως τα λάθη είναι δώρο,
και τα εμπόδια ο δρόμος.

Παντοκράτορας και δρόμος,
είναι μόνο η καρδιά.
Μα όποιος χαμηλά πετάει
τ'απιαστο θα τον δικάζει.

Η ζωή το `χει αμαρτία,
αν δεν κάνεις και νοθεία.
Θέλει φλόγα και μεράκι
μια άγιος μια αναστενάρης.