Πότισα ολόκληρος μέχρι τη ρίζα μου βαθιά
με όλα αυτά που λάθος ζύγισα.
Άνοιξα αλήθειες και μπουκάλια στη σειρά
της λησμονιάς να πιω τη θάλασσα.

Πυρπολημένος ζω βαθιά στην πόλη σου
και το μελτέμι σου δεν λέει να κοπάσει.

Ποιος δικάζει ποιον;
ποιος σηκώνει αυτό το φονικό;
Όσο πίστεψα σε σένα, τόσο πρόδωσα εμένα
Ξήλωσα το πάτωμα, το κρεβάτι το `καψα
κι από το παράθυρο, τις στάχτες μας σκορπώ.

Πότισα όλόκληρος φωτιά μες στη ψυχή
για να με χτίσω απ'την αρχή.
Άνοιξα πόλεμο στη μνήμη που βογγά
κι ως το πρωί πόσο μετάνιωσα.

Πυρπολημένος ζω μεσ’ στο χειμώνα σου
και το μελτέμι σου δεν λέει να κοπάσει.