Aναβοσβήνω τα τσιγάρα κι απορώ
πόσο σ'αγάπησα στο λίγο αυτού του κόσμου.
Με τόσα χρώματα εσύ, κι εγώ ένα σκοτεινό παιδί
ν'αφήνω πάνω στου λαιμού σου τη γραμμή
σκόνη αστέρια.

Ανοιξ'τα χέρια σου να μπω,
να φτιάξω ποιήματα να σου τα πω
να στα χαράξω με φιλιά
επάνω στο κορμί σου,
και μέσα στης αγάπης τα αίματα
να φύγουμε ξανά,
αληθινοί γλυκό πουλί μου.

Aναβοσβήνω τα τσιγάρα και λυγώ
στην τρικυμία των ματιών σου σαν βραχώ.
Το χρόνο πάγωσα να δεις, πόσο αξίζει μια στιγμή
κι έσκαψα τόσο ουρανό, ν'ανταμειφθείς
στο ψεύτη κόσμο.