...Σβέσον τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού
τα καθ’ ημών δολίως κινούμενα
τας της σαρκός ημών επαναστάσεις κατέστειλον...
Καλοκαίρι σούρουπο σε κατασκήνωση.
Αεράκι απαλό με δροσίζει...
Ποιο πονηρό;Ποια βέλη;
το μόνο που με απασχολεί είναι η εικόνα της αγίας Μαρίνας
στο προσκεφάλι της διπλανής μου και ο ταπεινωμένος οξαποδώ,
δεμένη με την ανησυχία της νύχτας πού κατεβαίνει στη γη
με την αόριστη απειλή για το άγνωστο, το ανεξιχνίαστο.
Πού πάμε; Τι είμαστε; Γιατί είμαστε;

το αεράκι με τρομάζει και τα σύννεφα με απειλούν.
και ο ουρανός από μπλε του κοβαλτίου να μαυρίζει, να
μαυρίζει. Πού πάω; Τι είμαι;Γιατί είμαι;
Ερωτήματα μιας έφηβης που ακόμη δεν απαντήθηκαν.