Σκέφτομαι πολλές φορές
όσους δεν έχουνε λεφτά
για να τυπώσουνε ποιήματα.
Και τους τρώει το συρτάρι.
Και το μαύρο σκοτάδι.
Και δε θα γράψουνε γι’ αυτούς
ούτε έναν κάλπικο διθύραμβο.
Ούτε μια ψευτοκριτική στο Βήμα.
Μοναχά σε στενό κύκλο φίλων
ή συγγενών διαβάζουνε ποιήματα
σαν λάμπες κρεμασμένες
απ’ το γυμνό καλώδιο της ύπαρξης
βγάζοντας ένα κακόκεφο φως
στο δωμάτιο, φωτίζοντας τους
τοίχους μ’ έναν λιγότερο βίαιο ήλιο
που δε δοκιμάστηκε στους δρόμους
συνθλίβοντας τα πάντα.