Ο χρόνος σαν σκιά
δε φαίνεται , μα κρύβεται.
Μου ρίχνει μαχαιριά,
που η πληγή της σβήνεται.

Φεγγάρι μου λαμπρό
το όνειρό μου έχασες
και που να φανταστώ
πως τελευταίο δε γέλασες.

Κοιτάω τον ουρανό, το πρόσωπό σου εκεί. Ζητιανεύω ένα χάδι.
Χέρια απλώνω, αγκαλιάζω τη στιγμή. Σαν ξεχωριστό πετράδι.

Θα ρίξω μια ματιά
μήπως είσαι εσύ που γελάς.
Μία ακόμα φορά
μήπως στον ώμο μ’ ακουμπάς.

Ανοίγω τα μάτια, το όνειρο σβήνει,
καμία ανάσα δεν έχει απομείνει.
Σου λέω αντίο ξανά και ξανά
φωνάζω και κλαίω: «Μη πας μακριά».