Οι καλές μας στιγμές μία-μία
στο πατάρι και γίνονται μνήμες
Χίλιες λέξεις η κάθε εικόνα
μα απ’ τις χίλιες δε λέμε καμία

Μόνο αυτά που πονάνε μας μένουν
έξω-έξω στο πρώτο συρτάρι
όταν ψάχνουμε δικαιολογία
για να φύγουμε πάλι

Αν ήτανε ο έρωτας θεός
θα έκανε κάποιο θαύμα να μας σώσει
μα εδώ που έχουμε φτάσει δυστυχώς
ούτε κι αυτός μπορεί να μας ενώσει

Αν ήτανε στο χέρι μου ποτέ
ποτέ μου δε θα πίστευα ούτε λέξη
απ’ όλα αυτά που λέμε στις αρχές
του έρωτα ευχές

Αν γυρίζαμε πίσω το χρόνο
και τινάζαμε λίγο τη σκόνη
ίσως βρίσκαμε κάπου θαμμένη
την ανάμνηση που μας ενώνει

Κάπως έτσι εννέα στους δέκα
συζητώντας το χρόνο τους χάνουν
κάνουν λες και δεν ξέρουν
πως οι αναμνήσεις δε φτάνουν