Το γέννησαν μες σ’ άνεμο να σεργιανά τη μέρα,
να κυνηγά το άγνωστο σε χρόνια τρυφερά
κι ήρθε το κύμα κι έλουσε την τόσην ομορφιά του
και με κρασί του έρανε στην πλώρη τα φτερά.

Τα χρόνια του ταξίδεψε λευκοντυμένη νύφη,
μέρα και νύχτα πότιζε η αλμύρα το σκαρί,
γοργόφτερο να χαιρετά, καμαρωτή περδίκα,
σε κρυσταλλένιες θάλασσες να γεύεται ζωή.

Τριανταφυλλένιο δειλινό, μενεξεδένια δύση,
γυμνό ηλιοβασίλεμα, κροκόπεπλη αυγούλα,
πόσους καιρούς δε φόρεσε και χρώματα της φύσης
σαν έπεφταν απάνω του αστείρευτη βρυσούλα!

Χάιδευε η μοίρα το σκαρί κι αγκάλιαζε το κύμα
και γύρω του χανόντουσαν ευτυχισμένα μάτια
σε θαλασσόβρεχτες αυλές και δαντελένιους κήπους
σαν έβλεπε η αγάπη τους της Άνοιξης παλάτια.

Ώσπου το πολυτάξιδο, το γέρικο σκαρί του,
ανθόσπαρτο σα στόλιζε για χρόνια το ποτήρι,
ετρόμαξε σαν κοίταξε το φως να τρεμοπαίζει,
σημάδι ότι τέλειωνε το λάδι απ’ το καντήλι.

Κι ήρθε η ώρα η θλιβερή, η ώρα η πονεμένη,
μαυροφορούσα να ντυθεί, συννεφιασμένη λύπη,
να αφεθεί στη μοίρα του, που τώρα περιμένει
κι η θύμησή του να `ναι, πια, στο κύμα παραμύθι.

Ευτυχισμένη η ζωή, παραδεισένια η τύχη,
η τρυφερή του ύπαρξη μια γάργαρη πηγή,
μα τώρα, που γονάτισε σε λαμαρίνας λήθη,
εσφράγισε την πόρτα του για πάντα με κλειδί.