Κι ήταν μια ανείπωτη στιγμή, καθώς, περνώντας πλάι στη

Μεγάλη Άρκτο

είδα τη λυπημένη αρκούδα των αλλοτινών παιδικών καιρών

που με συντρόφευε, να πλησιάζει τον αστερισμό

και ν’ αγκαλιάζονται, όπως ύστερα απόνα μακρύ,

απαρηγόρητο χωρισμό

δυό αδέρφια - βαθειά, βαθειά στιγμή

όπου για πρώτη φορά

απ’ την ημέρα που υπήρχε ο κόσμος

αντάμωνε ο προαιώνιος πόνος με το άπειρο, κι η παιδικότητα

με τη μεγαλωσύνη.

Ο παλιός νεροχύτης της μητέρας μου

έγειρε πάνω στον αστερισμό της Λύρας

κι έκλαψε.