Κοιτάζω απ' το παράθυρο
τα κύματα που σπρώχνουν προς τα έξω
Φαντάζομαι την θάλασσα
να λέει: ''αυτόν τον κόσμο θα τον βρέξω''
Φουρτούνα σε μιά θάλασσα
που γέμισαν τα δάκρυα του κόσμου
Στους έρωτες που χάλασα
υπάρχει σαν ναύαγιο ο εαυτός μου

Από παράθυρο μικρό
φαντάζει απέραντη η ζωή
Αγάπη ψάχνοντας να βρώ
πρέπει να φτάσω ως εκεί

Διαβάζω σ' έναν πάπυρο
τον ρόλο που μου γράψανε να παίξω
Ζωή καθώς αντάλλασσα
την έμαθα την μοίρα μου απέξω
Στον κόσμο αυτόν τον άκληρο
ο κλήρος έχει πέσει κάπου εντός μου
Στου έρωτα το άπειρο
μου φαίνομαι απλά ένας γνωστός μου

Σε έναν πάπυρο παλιό
φαντάζει επίκαιρη η ζωή
Το χρόνο μου όσο εξαντλώ
μόνο η αγάπη διαρκεί

Κοιτάζω απ' το παράθυρο
τη θάλασσα, τη ζωή