Δεν είμαι εγώ που σου χαλάω το κέφι
δεν είναι η πόλη που απλώνει καρφιά
δεν είναι η τύχη που σου παίζει το ντέφι
είναι μονάχα η δική σου ερημιά.

Δεν είναι ο φόβος που σου δένει τα χέρια
δεν είναι οι άλλοι που σε τρώνε αργά
δεν είναι η ελπίδα που γερνάει κάθε μέρα
είναι μονάχα η δική σου ερημιά.

Όπου κι αν πας μαζί σου θα σέρνεις
το ρημαγμένο, μικρό σου εαυτό
κι όλο θα φεύγεις,
θα φεύγεις,
θα φεύγεις
κι όλο θα μένεις για πάντα εδώ.

Δεν είναι ο δρόμος που πηγαίνει στο τέλος
δεν είναι ο κόσμος άλλη μια φυλακή
δεν είναι η αγάπη στην καρδιά ένα βέλος
είναι μονάχα η δική σου πληγή.