Θα βρω ένα έρημο νησί
να πάω να κατοικίσω
εσένα που μ’ αδίκησες
να μην ξανά αντικρίσω.

Σ’ αυτό το έρημο νησί
με καταδίκασες εσύ
κι απ’ το δικό σου τ’ άδικο
θα ζω σαν τον κατάδικο.

Ν’ ακούνε οι ακρογιαλιές
το κλάμα μου τα βράδια
και να βογγάει ο πόνος μου
στην νύχτας τα σκοτάδια.

Σ’ αυτό το έρημο νησί
με καταδίκασες εσύ
κι απ’ το δικό σου τ’ άδικο
θα ζω σαν τον κατάδικο.

Στ’ αγριεμένα κύματα
στο στοιχειωμένο βράχο
θα λέω τα παράπονα
που στην καρδιά μου θα ‘χω.

Σ’ αυτό το έρημο νησί
με καταδίκασες εσύ
κι απ’ το δικό σου τ’ άδικο
θα ζω σαν τον κατάδικο.