Το αμάξι ουρλιάζει
και ο δρόμος μπροστά μου ανοίγεται,
η μορφή σου νομίζω
σε κάθε στροφή πως κρύβεται.

Μα στο κόκκινο πάλι
φρενάρω τρελά,
η σκιά σου στο τζάμι
θαρρώ μου μιλά.

Να 'σαι καλά, να 'σαι καλά
κι ας μην έρθεις
συνήθισα στην μοναξιά.

Πόσο θα ‘θελα απόψε
κοντά μου να ‘ρθεις αθόρυβα
και σα στάλα βροχής
στο γυμνό σου κορμί να χόρευα.

Μια σειρήνα που σπάει
το φράγμα σιωπής,
μοιάζει σήμα δικό σου
που λέει δε θα ‘ρθεις.

Να 'σαι καλά, να 'σαι καλά
κι ας μην έρθεις
συνήθισα στην μοναξιά.