Το ξέρω πως γεννήθηκα δίχως πρόσωπο
δίχως θεσμούς να γονατίζω τις συντριμένες ελπίδες μου.
Γεννήθηκα διάφανος, λευκό γυαλί, άλικο αίμα,
πόθος πυρακτωμένος χωρίς νόημα.
Τώρα δεν ψάχνω πια στα μελαψά μεσημέρια.
Στην παλάμη κρατώ το χάρτινο σκίτσο μου.
Ό,τι αποτελεί το τοπίο μου είναι ξένη προσφορά,
πίνακας ανώνυμου ζωγράφου.
Δεν είχα τίποτε δικό μου να κρατήσω.
Πλάστηκα "καθ’ ομοίωσιν" των άλλων.