Το θρυλικό στεφάνι μας που μιαν αυγή του Μάη
μου’ ταξες τότε, τώρα πια πώς έχει ξεθωριάσει,
πέρασε χρόνος και καιρός, μαράθη πια και πάει
και τα πυκνά λουλούδια του την ευωδιά έχουν χάσει.

Μήτε η ορμή, μήτε η χαρά. Τι κράτησε το χέρι μας
τα χείλη και τη σκέψη μας, ποια θλιβερή ατολμία
ήσουν ακόμη ολόμικρη και χάραξε τ’ αστέρι μας
κι εμένα μ’ έφαγε ο καημός κι άνοη ραθυμία.

Τώρα σαν τότε σ’ αγαπώ, σαν πάντα, σαν και πρώτα
μ’ όρκον αιώνιο πού’ ρεψε στο φως και στο νυχτέρι,
μ’ έρωταν ανεξήγητο κι επίμονη τη νότα
ξανθό μου αστέρι ονειρευτό, καλό, σεμνό μου ταίρι.