Τελικά, υπήρξες ο μόνος φίλος μου, έστω κι αν ήσουν ένα πρόσωπο φανταστικό, αλλά τι θα πει φανταστικό όταν σου χρωστάω τα πιο ωραία μου δάκρυα, εξάλλου η αληθινή ζωή μας είναι αλλού κι εμείς εδώ περιπλανιόμαστε χαμένοι − μόνο καμιά φορά στέκομαι και κοιτάζω το βάθος τ’ ουρανού, ένα βάθος που έχει τόσα να σου πει όταν είσαι πια ξεγραμμένος, κι ύστερα τρέχω πάλι ψάχνοντας σαν τρελός, να βρω τι; − να βρω τι, όταν η αιωνιότητα έμεινε για πάντα στον παλιό πατρικό κήπο.
Κι όπως νύχτωνε άρχισα να τραγουδάω, γιατί το τραγούδι είναι το τέλος, αφού όλα άρχισαν μες στη σιωπή…