Στην απερίγραπτη ομορφιά της σύνευνης, Μενέλαε,
που η φαντασία έπλασε, του ασύγκριτου του Ομήρου,
ξάφνου, υψωμένος μιαν αυγή κι εγώ την είδα, Αρχέλαε,
δίχως χιτώνα, ανέπαφη, χωρίς ανάπνοια μύρου.

Έχοντας νιώσει σύβαθα, κι έχοντας δει, περήφανο,
τ’ ομοίωμα και στο βάθρο του κι ανάερο, στον αιθέρα,
της Αφροδίτης, θέαινας της Μήλου, από το γλύφανο
βγαλμένης, θείου λαξευτή, κι υψίστη κι υπερτέρα,

με τον Ερμή, τον Έφηβο, τις Νίκες με την Άφτερη
πρώτη, από τα Προπύλαια, ανυψωτή, οδηγήτρα.

Στερνά, κόπασε ο άνεμος, και στα φρένα η κατάρα,
μες στο βουρκοσυννέφιασμα, πάλι, ξάνοιξε το φως,
μια γαλήνη ξαπλώθηκε σ’ όλα, σώπασ’ η αντάρα,
'φάνη η Ίρις, ολόχρωμη, μοιάζει ο κόσμος, κουφός.