Γλυκούλι μεσουράνημα η ζωή σου
και φθάνω αργά, μα είναι καιρός ακόμη,
στο χείλι σου αν δεν κελαηδεί μια γνώμη,
θα τρυγέψεις, θα σφίξεις την ψυχή σου.

Με χείλη διψασμένα εγώ στην κόμη
θ’ αφήσω σου φιλιά, που μιας Αβύσσου
το σύρσιμό τους πνοηστό, μαζί σου,
να γίνω ένα κι ας μη θεν οι Νόμοι!

Στη φθινοπωρινή, ξέθωρη ώρα,
άσπρων μαλλιών κι αν ήταν υποψία,
θαν τα φιλούσα πιο θερμά, με θεία

Έξαρση, κι αν ρυτίδας στη μορφή σου
τη χαρακιά τη μαγική αντικρίσω,
πιστήν αγάπη να μην πάρω πίσω.