Σάβανο Γελοίου
Στη φιλντισένια των δοντιών φραγή,
να τρέμει ο λόγος λαξευτός με σμίλη
κι’ όταν μαζί το γέλοιο σου σμιγεί,
κι’ οι νότες τρίξουν σκαστές στα χείλη.

Οργάνου πλήχτρα ηχούν στη σμαραγή,
που δάχτυλα κινούν λόγια και γέλοια
κι’ οι αρμονίες μηνούνε μια σφαγή,
παραφωνίες μάγες σ'άυλα τέλια.

Κι’ η σιταρένια σου ωχρα κυλιστή
μονόχρωμα, σαν σκέπη, σαν αυλαία,
θαρρείς πως πέφτει στην καμπανιστή.

Επάνω ανάκρουση την τελευταία,
-σάβανο τάχα μιας γλυκιάς οδύνης,
ενώ χαρά τρελή μέσα σου κλείνεις.