Έξω βροχή, ένας αέρας που ουρλιάζει
μέσα σιωπή σαν δικαστής που με δικάζει
κι εγώ παρέα μ’ ένα δάκρυ ν’ απορώ
γιατί μ’ άφησες εδώ;

Πώς μ’ άφησες να ζω χωρίς εσένα;
δε μπόρεσες να δεις τι ήσουν για μένα
στη σκέψη πως σε έχασα παγώνω
τα πάντα στη ζωή μου ήσουν μόνο

Μ’ ένα σου ρούχο να κρατάω αγκαλιά μου
η πολυθρόνα που καθόσουν συντροφιά μου
να ψάχνω λόγους και συνέχεια να ρωτώ
γιατί μ’ άφησες εδώ;

Πώς μ’ άφησες να ζω χωρίς εσένα;
δε μπόρεσες να δεις τι ήσουν για μένα
στη σκέψη πως σε έχασα παγώνω
τα πάντα στη ζωή μου ήσουν μόνο