Τη μέθη της χαράς να σε κερνούσα
που δεν ηύρες στον πρώτο σου δεσμό,
συ να γινόσουν της χαράς μου η μούσα
κι ας μ’ έσερνες προς ένα χαλασμό.

Ντελικάτη, κρινένια εσύ, ολανθούσα
μες στ’ άσπρο φόρεμά σου, εαρινό,
σεμνή, παρθενική, χαμογελούσα,
να ζούσα στον απλό σου στοχασμό.

Κι ας ήταν όλη μαγική σου χάρη
μιαν απαλή να μύρωνε ζωή,
κρυσταλλένια σαν το μαργαριτάρι,

γεμάτη από αγάπη κι ηδονή:
-όλα χαρούμενα, σε ρύθμισμα ένα,
τα χτυποκάρδια μας αρμονισμένα...