Αποσπερού στο σπίτι μας κανείς δεν εκοιμήθη,
κι αν γύρναγε στο στρώμα του με στεναγμούς γλυκούς
ανάλαφρα τα μάτια μας, κι ολόδροσος, τη λήθη
των όμορφων ημερινών δεν έβρισκεν ο νους.

Ανάερα σα να πλέαμε’ πα στ’ άχαρα κρεβάτια
και νά’ χε μείνει η θύμηση σα ρόδο μες στα ρόδα,
ο ύπνος, που κλείνει μοναχά τα βαρυμένα μάτια,
τη μυρωμένην έννοια μας-αλί-δεν επροβόδα.

Όσο που αργά στο χάραμα με μια γλυκιά καρδιά,
σαν εκατόφυλλο ανοιχτή, τα μάτια σιγοκλειούμε
όμως του κάκου, ολάγρυπνο το νου δεν ξεγελούμε,
κι η γαλανή λαχτάρα μας δεν έχει τελειωμό,

και λέμε με χαρούμενο και ποθερό καημό:
πρώτη φοράν ενιώσαμε την έννοια ως ευωδιά,
πρώτη φορά η αγρύπνια μας ήτανε σαν τραγούδι
κι η αγωνία μας απαλή πνοή που’ γγίζει χνούδι...