Όταν το πράμα μαθευτεί

μες στα γραφεία του Μπουκέτου,

κρουνοί δακρύων (φανταστικών!)

θα πλημμυρίσουν το παρκέ του…



Κι ο Μήτσος, μ’ άξαφνη σπουδή,

θα ψάξει νά’ βρει το κλισέ μου,

–κι ίσως, την ώρα που το δει,

να ψιθυρίσει ένα: – Χρυσέ μου…



(γιατί, παρ’ όλο που θαρρεί

πως ο λουλάς τον έχει οπλίσει,

θα’ χει ασφαλώς, το βράδυ αυτό,

κάποιο μαντήλι για την πλύση…)



Μα ο Χάρης, μελαγχολικός,

μη συμφωνώντας με το Μήτσο,

θα προτιμήσει, φυσικά,

να γίνει ένα καινούργιο σκίτσο,



και με κινήσεις νευρικές,

θα παραγγείλει του Γρηγόρη,

σε στάση συντριβής βαθιάς,

να φκιάσει, δίπλα, κι έν’ αγόρι…