- Δός μοι τὴν χεῖρά σου· ἐκ Σικελίας
Στρεπτὸν ταλάντου σὲ δωρῶ, φιλτάτη.
- Ὤ! κράτει τὸν στρεπτόν σου, κράτει·
Ἐψέλλισεν αὐτὴ μετὰ δειλίας.
Τὰ δῶρά σου δὲν θέλω· ἠγαπήθην·
Ὁ ἥλιος πρὸς τι ὁ ἀνατέλλων;
Ἡ αὔριον; Θὰ ἐπαιτῶ τὴν λήθην·
Ἡ εὐτυχία ταύτην ἔχει μέλλον.

- Ἀλλ’ ἡ ἑταίρα, κόρη τῶν ὀργίων,
Ἂν δάκνῃ, δὲν φιλεῖ· ῥοφῶσα
Τὸ αἷμα, τὴν καρδίαν καὶ τὸν βίον,
Φαιδρὰ προκύπτει καὶ προσμειδιῶσα.
Τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς αἰδοῦς τὸ πτῶμα,
Ἑρμῆς γενόμενος ὁ ἔρως, βαίνει
Φέρων τὸ πελιδνόν τοῦ αἴσχους χρῶμα·
Ἰδοὺ τὴν σήμερον ἡ ἐρωμένη.
Βδέλλα τὸν μυελὸν ῥοφῶσα τῶν ὀστέων
Ὅπου ἡ μνᾶ προσέρχεται κ’ αἱ κνῖσσαι,
Ἐξαπατῶσα τὴν ψυχὴν τῶν νέων.·
Ἡ Λάμια, ἡ Λάμια δὲν εἶσαι.

Ἡ φθίνουσα σελήνη ἀνατέλλει
Ἐπαίρουσα τὸν πέπλον τῆς σκοτίας·
Ἀλλὰ τὸ φῶς αὐτῆς διστάζον στέλλει·
Τι ἐρευνᾷ μετὰ μελαγχολίας;

Τὸν Ἐνδυμίωνα ζητεῖ καὶ κύπτει
Καὶ ἀπαντᾷ τὴν φύσιν τὴν σιγῶσαν·
Ἀκτὶς λαθραία εἰς τὴν ὄψιν πίπτει
Τῆς Γλαύκης τὴν ὠχρὰν καὶ μειδιῶσαν.

Ἰδοὺ ὁ μῦθος· ἴσως ἐπεθύμεις
Μὲ στόμφον πάντα ταῦτα νὰ ἐκθέσω·
Φερόμενος ἐπὶ πομπώδους ῥύμης
Ταρτάρους εἰς ὠκεανοὺς νὰ σβέσω.

Ἂν ἀγαπῶ τὸν Βύρωνα, συγχρόνως
Μισῶ τοὺς παρασίτους ὅσοι ζῶσι
Τὴν τράπεζάν του λείχοντες· ὁ πόνος
Σιγᾷ ὡς τάφος, οἱ ψυχροὶ βοῶσι.

Θὰ μ’ εἴπῃς ἄτεχνον· δικαίως ἴσως·
Δὲν λεπτουργῶ τοὺς στίχους ὅπως ἄλλοι,
Πρὸς τὴν βλακίαν τρέφω μέγα μῖσος
Καὶ εἰς τὴν ῥίνην ἡ βλακία θάλλει.

Τὰς παραλυτικὰς αὐτῶν ποιήσεις
Μὲ ἄνθη καὶ ψιμμύθιον κοσμοῦσιν,
Ἐνδύουσι κομψῶς καὶ σαβανοῦσιν
Εἰς πλείστας καὶ ψυχρὰς μεταῤῥυθμίσεις.

Θὰ μ’ εἴπῃς ὑλιστήν· δεκτὸν καὶ τοῦτο.
Ἀφοῦ προβαίνῃ ψηλαφῶν ὁ βίος,
Προσκρούων εἰς τὴν ὕλην αἰωνίως,
Τι ἄλλο νὰ δεχθῇ ἐδικαιοῦτο;

Ἡ ὕλη πάσχει, χαίρει, ζῇ καὶ θνήσκει·
Ἐκτὸς αὐτῆς τι εἶναι; τίς γνωρίζει;
Ὁ ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς βαδίζει
Αἰῶνας καὶ παντοῦ αὐτὴν εὑρίσκει.