Πρὸς τῆς οἰκίας φθάνει τῆς Λαμίας
Καὶ σταματᾷ ἐξαίφνης ὠχριῶσα·
-Ἑταίρας οἶκος- τῶν σεμνῶν ἡ γλῶσσα
Αὐτὸν προφέρει μετὰ βδελυγμίας.

Καὶ ὅμως ἡ ἑταίρα αὕτη ἦτο
Τοῦ πολιορκητοῦ ἡ ἐρωμένη,
Καὶ ἄνασσα προσαγορευομένη
Ὑπὸ κολάκων ἐθεοποιεῖτο.

Τὰ ὄργια μετὰ τοῦ Δημητρίου
Ἐν τῷ ναῷ τελεῖ τοῦ Παρθενῶνος,
Εἰς δόξαν δὲ αὐτῆς μαρμαίρων θρόνος
Ὑψώθη ἔμπροσθεν τοῦ Ἐρεχθείου.

Ὑπόπτερος ὁ οἶκος τῆς Λαμίας,
Μ’ ἀγάλματα ἡρώων ἐκοσμεῖτο,
Ναοῦ κομψὴ μικρογραφία ἦτο·
Ἡ Γλαύκ’ εἰσῆλθεν ἔνδον τῆς οἰκίας.

Πόσον ἡ Λάμια ὡραῖα βαίνει
Ἐκεῖ ἐν μέσῳ τῶν στηλῶν ὀρθία,
Ἐνῷ τῆς αὔρας ἡ δειλὴ θωπεία
Σκορπᾷ τὴν κόμην της ἀσπαζομένη!

Οἱ εὔσαρκοί της ὦμοι καὶ τὸ στῆθος
Ἡμίγυμνα ἰδὲ ἐρυθριῶσι·
Τὰ χείλη προκαλοῦντα μειδιῶσι·
Ἔχει θρασὺ καὶ νωχελὲς τὸ ἦθος.