Τῳόντι, φίλη μου, ἡ ἀκηδία,
Ἀπό τινος τὸ πνεῦμά μου μαραίνει·
Οὐδὲ ἡ ποίησις αὐτὴ μ’ εὐφραίνει
Ἡ μόνη μου τὸ πάλαι εὐτυχία.

Χασμῶμαι· τι πρὸς τοῦτο; δὲν χασμᾶται
Ἡ οἰκουμένη πᾶσα σιωπῶσα;
Ἡ ἐπιστήμ’ εἰς τρόπαιά της τόσα
Τὸν ὕπνον τοῦ δικαίου δὲν κοιμᾶται;

Τίς οἶδεν ἂν ὁ Ζεὺς ἰδὼν ὡς μυῖαν
Συλλαμβανόμενον τὸν κεραυνόν του,
Κατὰ τῆς ἐπιστήμης τὸν θυμόν του
Ἐξέχυσε, κρατῶν αὐτὴν δεσμίαν.

Τίς οἶδεν· ἀληθῶς τὸ πᾶν κοιμᾶται,
Ἔρως, χαρά, ἐλπίς, αὐτὴ ἡ λύπη,
Ὁ ὀργασμὸς ἀπὸ τοῦ κόσμου λείπει,
Λανθάνων θάνατος περιπλανᾶται.

Ψυχοῤῥαγεῖ αὐτὴ ἡ οἰκουμένη·
Συσπᾶται, ῥέγχει, ὠχριᾷ, δακρύζει,
Τοὺς νεκρικοὺς ψαλμούς της ψιθυρίζει,
Εἰς κλίνην νεκρικὴν κατακειμένη.

Ἄλλως τε, φίλη μου, ἡ ἀκηδία
Τοῦ ἔρωτος ὁ δορυφόρος εἶναι,
Καὶ τότ’ αἱ αἰτιάσεις σου ἐκεῖναι
Κατέπεσαν, σὺ εἶσαι ἡ αἰτία.

Τι πταίω ἂν τὸ εὔγλωττόν σου ὄμμα,
Ἡ νὺξ ἡ δίδυμος τῶν ὀφθαλμῶν σου,
Καὶ ἡ δειλὴ αὐγὴ τῶν παρειῶν σου,
Κ’ ἡ κόμ’ ἡ ἔχουσα τοῦ ᾍδου χρῶμα

Τὸν νοῦν μου ὅλον δέσμιον κρατοῦσι
Ζητοῦντα μίαν ἔρωτος ἀκτῖνα
Εἰς τὰ μαγίσσης βλέμματα ἐκεῖνα;
Οἱ ἀγαπῶντες ὀνειροπολοῦσι.

Τὰ ὄνειρα εἶν’ εὐτελὴς βεβαίως
Καὶ αὐχμηρὰ τροφή· ἐὰν σὲ τέρπῃ,
Παρὰ τοὺς ῥεμβασμοὺς ὁ Χάρων ἕρπει
Τὸν βίον ὑποσκάπτων θαῤῥαλέως.

Εὐρὼς τοῦ πνεύματος καὶ τῆς καρδίας
Ὁ ῥεμβασμὸς τὴν ὕπαρξιν σκιάζει,
Τὴν φθίσιν τοῦ νοὸς παρασκευάζει
Ἁπλούμενος ἐπὶ τῆς διανοίας.

Καὶ τότε δίδουν κόσμους δι’ ἓν βλέμμα.
Κ’ ἐγώ, ἀφ’ οὗ οἱ ποιηταὶ δωροῦσιν
Ὅ, τι νὰ δώσωσιν ἀδυνατοῦσιν,
Νὰ σοὶ προσφέρω ἐπεθύμουν στέμμα.

Ἀλλ’ ὄχι συνταγματικὸν βεβαίως·
Τῆς πάλαι τραγῳδίας, κωμῳδία
Δὲν εἶναι ἡ τοιαύτη βασιλεία;
Ὁ γίγας ἔπεσε χαμαὶ πυγμαῖος.