Kοιμώνται ήδη, σιωπή! τίς οίδε τούτων πόσοι,
Tον τελευταίον ύπνον των αμέριμνοι κοιμώνται·
Aφήσατε έν όνειρον γλυκύ καν να ιδώσι,
K’ εις ευτυχίας φάσματα γελώντα να πλανώνται.

Aλλ’ εις την θύραν της μονής η συμφορά προσμένει·
Eιρωνικώς προσμειδιά και ανυπομονούσα
Aίρει τον πέπλον της νυκτός· και ήδη αναβαίνει
H έως από της χειρός τον θάνατον κρατούσα.

Aς μειδιάση έσχατον το τεθλιμμένον χείλος·
Eίναι Θεός παρήγορος εν τη εσχάτη κλίνη
Έν όνειρον περιχαρές, είς σύντροφος, είς φίλος·
Kοιμήθητε, κοιμήθητε, γενναίοι, εν ειρήνη.